Elke maandag passen mijn ouders op de kinderen, zij zorgen 's avonds voor een heerlijke maaltijd. Mijn ouders staan gemiddeld 2-4 uur in de keuken.
Ik ben geen keukenprinses, ik vind koken zonde van mijn tijd en het liefst maak ik een maaltijd klaar binnen 15 minuten. Ook gebruik ik het liefst maar één pan, zo bespaar ik tijd op het afwassen.
Een man in de huishouding, super fijn natuurlijk! Mijn man heeft hier gemiddeld een dagtaak aan. Als ik dit op mezelf reflecteer heb ik het liefst voor 12.00 uur gesport, het huis schoongemaakt en als het kan ook de boodschappen gedaan.
Zo kan ik tal van voorbeelden noemen. Ik leef op tijd en waarschijnlijk heb ik mijn tempo naarmate de tijd versneld.
Maar hoeveel tijd en geduld heb jij op het gebied van communicatie?
Maak jij bijvoorbeeld wel eens zinnen af in een gesprek? of
heb je weleens een gesprek onderbroken omdat je herkenning hoort en vervolgens je verhaal doet.
Natuurlijk heeft communicatie te maken met tijd, omgeving en de persoon met wie je communiceert.
Het filmpje "nnnneeegen van de tien keer wel" is zo herkenbaar. Nu stottert mijn zoon niet, maar heeft hij wel TOS. In een eerdere blog heb ik geschreven wat TOS is en hoe de taal opnieuw geprogrammeerd moet worden.
Als gezin weten wij niet beter en is communicatie met onze jongste zoon heel vanzelfsprekend geworden. Wij verstaan hem beter dan anderen. In gesprekken kunnen wij vaker de context leggen waardoor we weten wat hij wil vertellen. In gesprek met anderen willen we hem wel eens helpen, omdat hij minder goed verstaanbaar is door zijn enthousiasme. Door zijn enthousiasme praat hij snel en laat hij bepaalde klanken niet horen, voor diegene die moet luisteren vergt dit veel geduld.
Geduld moet je hebben en/of vragen. Natuurlijk is het hebben van tijd niet zo vanzelfsprekend. Onlangs is onze zoon 4 jaar geworden en hij zit drie dagen op een regulier basisonderwijs (daarnaast gaat hij nog twee dagen naar Kentalis). Op het reguliere basisonderwijs staat er één lerares voor een klas met 28 leerlingen.
Hij kan fysiek en mentaal goed meekomen. Alleen taal blijft een dingetje, hij is niet altijd goed verstaanbaar en dit kost tijd en geduld.
Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar word ik best verdrietig. Niet alleen omdat we al een jaar (bijna 2 jaar) te maken hebben met corona maar ook vraag ik me af of ik elk uur, dag, week, maand en/of jaar heb genoten. Zoals eerder aangegeven leef ik best gejaagd en ga ik mee in wat ik denk dat men van mij verwacht. Mijn zoon leert mij om meer te leven in het hier en nu.
Reactie plaatsen
Reacties